اشاره ها در انگلیسی

اشاره ها در انگلیسی یا همان pronouns، ضمیر هایی هستند که به منظور حذف عبارات اضافی در جمله به کار می روند. این کار کمک می کند تا از به کار بردن چند باره اسامی، اشیا و … جلوگیری شود. در نتیجه کل ساختار جمله مختصر تر می شود.

اشاره ها در انگلیسی:

اشاره‌ها در زبان انگلیسی (که به آن‌ها “pronouns” یا به تحت‌اللفظی “ضمایر اشاره” می‌گویند) به ما اجازه می‌دهند که به چیزی یا کسی به طور مستقیم یا غیرمستقیم اشاره کنیم. این ضمایر به ما کمک می‌کنند تا جملاتمان را کوتاه‌تر و واضح‌تر بیان کنیم و از تکرار زیاد اجتناب کنیم.

ضمایر اشاره‌ی نزدیک:

This: برای اشاره به چیز یا کسی نزدیک (مفرد)

کاربرد: This is my book.

These: برای اشاره به چیزها یا اشخاص نزدیک (جمع)

کاربرد: These are my friends.

ضمایر اشاره‌ی دور:

That: برای اشاره به چیز یا کسی دور (مفرد)

کاربرد: That is her car.

Those: برای اشاره به چیزها یا اشخاص دور (جمع)

کاربرد: Those are her shoes.

ضمایر اشاره در جملات پرسشی:

Which: برای پرسش در مورد یکی از دو یا چند گزینه

کاربرد: Which (of these books) is yours?

به طور کلی، این ضمایر برای جلوگیری از تکرار اسم‌ها یا عبارات و برای جلوه‌ی بیشتر به جملات به کار می‌روند. آنها به ما اجازه می‌دهند تا اطلاعاتی را که قبلاً ذکر شده است یا به آن اشاره شده است، مرجع‌دهی کنیم.

 

ضمير اشاره	کاربرد	مثال
This	اشاره به چيز يا کسي نزديک (مفرد)	This is my book.
These	اشاره به چيزها يا اشخاص نزديک (جمع)	These are my friends.
That	اشاره به چيز يا کسي دور (مفرد)	That is her car.
Those	اشاره به چيزها يا اشخاص دور (جمع)	Those are her shoes.
Which	پرسش در مورد يکي از دو يا چند گزينه	Which (of these books) is yours?

ضمیر اشاره و صفت اشاره چه تفاوتی با یکدیگر دارند:

ضمیر اشاره و صفت اشاره در زبان انگلیسی هر دو به چیزها یا اشخاصی اشاره می‌کنند، اما کاربردها و ساختارهای آن‌ها متفاوت است. در زیر تفاوت‌های اصلی بین ضمیر اشاره و صفت اشاره آورده شده است:

• صفت اشاره (Demonstrative Adjective):

صفات اشاره قبل از یک اسم می‌آیند و به توصیف آن اسم کمک می‌کنند.
مثال: This book is interesting. (در اینجا “this” قبل از اسم “book” آمده است و به عنوان یک صفت عمل می‌کند.)

• ضمیر اشاره (Demonstrative Pronoun):

ضمایر اشاره به جای یک اسم می‌آیند و اسمی که قبلاً ذکر شده است یا معلوم است را جایگزین می‌کنند.

مثال: Which pen do you want? I want that one. (در اینجا “that” به تنهایی به عنوان یک ضمیر استفاده شده است و به جای اسم قرار گرفته است.)

در واقع، تفاوت اصلی بین ضمیر اشاره و صفت اشاره این است که صفت اشاره به توصیف اسمی کمک می‌کند، در حالی که ضمیر اشاره به جای اسمی می‌آید. همچنین، هر دو ممکن است از همان کلماتی مانند “this، that، these، those” استفاده کنند، اما موقعیت و کاربرد آن‌ها در جمله متفاوت است.

 

استثناهای استفاده از ضمیر و صفت اشاره در انگلیسی:

در زبان انگلیسی، ضمایر و صفات اشاره مانند “this”, “that”, “these”, “those” برای اشاره به اشخاص، اشیاء یا ایده‌ها استفاده می‌شوند. اما در بعضی موارد استفاده از آنها ممکن است گمراه‌کننده یا غیرمعمول باشد. در اینجا برخی از استثناها و نکاتی که باید مد نظر داشته باشید آورده شده‌اند:

• تفاوت بین ضمایر و صفات اشاره: “this” و “these” (صفات اشاره) می‌توانند قبل از اسم‌ها بیایند (مانند “this book” یا “these cars”). اما وقتی به تنهایی استفاده می‌شوند، ضمایر اشاره به حساب می‌آیند.
• فاصله زمانی: “this” و “these” معمولاً به چیزهای نزدیک یا مسائل مربوط به حال حاضر اشاره دارند، در حالی که “that” و “those” به چیزهای دورتر یا موضوعات گذشته اشاره دارند. اما این قانون قطعی نیست و بستگی به موقعیت دارد.
• در جملات توصیفی: وقتی دو یا چند چیز را مقایسه می‌کنیم و می‌خواهیم تفاوت بین آنها را نشان دهیم، معمولاً از “that” استفاده می‌شود، حتی اگر آن نزدیک باشد. مانند: “I prefer this shirt to that one.”
• اشاره به ایده‌ها: معمولاً وقتی به یک ایده یا چیزی که قبلاً گفته شده اشاره می‌کنیم، از “that” استفاده می‌شود: “I agree with that.”
• استفاده در گفتگو: در مکالمات روزمره، ممکن است از “this” استفاده شود تا به کسی که در تلفن حرف می‌زنیم یا به موضوع گفتگو اشاره کنیم: “Hello, this is John.”

این فهرست شامل تمام استثناها یا نکات مربوط به استفاده از ضمایر و صفات اشاره در انگلیسی نیست، اما برخی از موارد رایج و مهم را پوشش می‌دهد.