تفاوت مصدر و اسم مصدر در انگلیسی

یکی از اجزای جمله، مصدر و اسم مصدر هستند. مصدر در واقع شکل اصلی فعل است و اسم مصدر فعلی ست که پسوند به ان اضافه شده است. این تفاوت مصدر و اسم مصدر در انگلیسی نیز وجود داشته و با قواعد خاص خود ساخته می شود.

تفاوت مصدر و اسم مصدر در انگلیسی:

مصدر (Infinitive) و اسم مصدر (Gerund) دو مفهوم مهم در زبان انگلیسی هستند. بیایید هر کدام را به تفصیل مورد بررسی قرار دهیم:

مصدر (Infinitive):

مصدر شکل اصلی فعل است که با “to” شروع می‌شود، مثل “to go”، “to eat”، “to sleep”.
کاربرد‌های مصدر در جمله:

به عنوان فاعل:

To err is human.

پس از افعال خاصی مثل:

“want”, “need”, “like”: I like to swim.

برای بیان هدف یا زمینه:

She went to the store to buy milk.

اسم مصدر (Gerund):

اسم مصدر، فعلی است که با افزودن پسوند “-ing” تبدیل به اسم می‌شود، مانند “running”, “eating”, “sleeping”.
کاربرد‌های اسم مصدر در جمله:

به عنوان فاعل:

Running is my favorite sport.

پس از حروف اضافه:

I am interested in reading books.

پس از افعال خاصی مانند:

“enjoy”, “hate”, “avoid”: I enjoy swimming.

چه زمانی از مصدر و اسم مصدر استفاده کنیم؟

هر دوی مصدر (Infinitive) و اسم مصدر (Gerund) در زبان انگلیسی کاربردهای متعددی دارند، و در بسیاری از مواقع هر دو می‌توانند استفاده شوند، اما با معانی متفاوت. در زیر به برخی از اصلی‌ترین کاربردهای آن‌ها پرداخته شده است:

مصدر (Infinitive):

برای نشان‌دادن هدف: مصدر به منظور نشان‌دادن هدف یا زمینه‌ای استفاده می‌شود.

She went to the market to buy some fruits.

پس از افعال خاص: بعضی افعال تنها با مصدر به کار می‌روند.

I decided to go to the party.
They hope to win the game.

پس از صفت‌ها: وقتی صفت مرتبط با فعل یا جمله است.

I am happy to help you.

پس از حروف اضافه: بعضی از حروف اضافه مانند “in order to” یا “for” به همراه مصدر می‌آیند.

He saved money to buy a new car.

اسم مصدر (Gerund):
به عنوان فاعل: اسم مصدر می‌تواند در ابتدای جمله به عنوان فاعل به کار برود.

Swimming is my favorite hobby.

پس از حروف اضافه: اسم مصدر پس از حروف اضافه می‌آید.

I am interested in reading books.

پس از افعال خاص: برخی افعال تنها با اسم مصدر به کار می‌روند.

I enjoy swimming in the ocean.
They avoid eating junk food.

مواردی که هر دوی مصدر و اسم مصدر می‌توانند استفاده شوند، اما معنا تغییر می‌کند:

He likes to swim.
(معمولاً یک ترجیح عمومی است)

He likes swimming.
(معمولاً یک ترجیح عمومی است، اما بیشتر احساسی است)

برخی دیگر از افعال هم هم با مصدر و هم با اسم مصدر می‌آیند، اما معنای متفاوتی ندارند:

It started to rain.
It started raining.

نکات گرامری ساخت مصدر و اسم مصدر:

برای ساخت مصدر، فعل اصلی را با “to” ترکیب می‌کنیم:

to + verb (e.g., to read, to write).

برای ساخت اسم مصدر، به فعل اصلی “-ing” اضافه می‌کنیم. البته توجه داشته باشید که بعضی اوقات باید قبل از افزودن “-ing”، تغییراتی در املاء فعل ایجاد کنیم. مانند:
فعل‌های پایان‌یافته با یک حرف متحرک و یک حرف صدادار: “run” -> “running”
فعل‌هایی که با حرف “e” ختم می‌شوند: “write” -> “writing” (حذف “e” و اضافه کردن “-ing”).
در نهایت، مهم است بدانید که بعضی از افعال به هر دو شکل می‌توانند با هم استفاده شوند، اما معنای جمله را تغییر می‌دهند.

مثلاً:

I like to swim.
(من از شنا کردن لذت می‌برم)

I like swimming.
(من از شنا کردن لذت می‌برم)

فعل اصلي	مصدر	اسم مصدر
run	to run	running
eat	to eat	eating
write	to write	writing

اصلی ترین تفاوت های مصدر و اسم مصدر در انگلیسی چیست؟

اصلی‌ترین تفاوت مصدر (Infinitive) و اسم مصدر (Gerund) در انگلیسی به شرح زیر است:

• ساختاری:
  مصدر با “to” شروع می‌شود (مانند “to read” یا “to write”).
  اسم مصدر با پسوند “-ing” به فعل افزوده می‌شود (مانند “reading” یا “writing”).
• کاربرد:
  مصدر غالباً برای بیان هدف یا نیت به کار می‌رود، و یا پس از برخی از افعال خاص مانند “want”, “need”, “like”.
  اسم مصدر به عنوان یک اسم استفاده می‌شود و می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مکمل در جمله به کار رود.

 

استثناها و نکاتی در ساخت مصدر و اسم مصدر:

تغییرات املایی: وقتی به فعل پسوند “-ing” اضافه می‌کنید، گاهی اوقات نیاز به تغییرات املایی است:

فعل‌هایی که با حرف “e” ختم می‌شوند: “make” -> “making” (حذف “e” و اضافه کردن “-ing”).
فعل‌هایی که با یک حرف متحرک و یک حرف صدادار پایان می‌یابند و تأکید بر آخرین حرف آنها است، حرف صدادار دوبار نوشته می‌شود:

“run” -> “running”، “begin” -> “beginning”.

استفاده‌های خاص مصدر: برخی اوقات، فعل بدون “to” می‌آید، که به آن Bare Infinitive می‌گویند، مانند پس از افعال modal مثل “can”, “should”, “will”.

فعل‌هایی که با هر دو ساختار می‌آیند اما معنای متفاوتی دارند:

 

“I stopped to smoke”: من متوقف شدم تا سیگار بکشم

“I stopped smoking”: من ترک سیگار کردم

افعالی که فقط با یکی از ساختارها می‌آیند: بعضی افعال فقط با مصدر و برخی دیگر فقط با اسم مصدر می‌آیند. به عنوان مثال، “enjoy” فقط با اسم مصدر می‌آید: “I enjoy swimming” و نمی‌توان گفت “I enjoy to swim”.