مضارع التزامی در انگلیسی دلالت بر زمانی دارد که تصمیم به بر انجام ان در اینده نزدیک وجود دارد . برای ساخت افعالی در این زمان، می توان از فعل های کمکی همچون will و going to استفاده کرد.
مضارع التزامی در انگلیسی:
مضارع التزامی در انگلیسی به “Future Simple” یا “Simple Future” گفته می‌شود. این زمان برای اشاره به عمل یا واقعه‌ای استفاده می‌شود که در آینده اتفاق خواهد افتاد.
برای ساخت جملات مضارع التزامی در انگلیسی از فعل کمکی “will” یا “be going to” استفاده می‌شود. البته باید توجه داشت که “will” و “be going to” در برخی موارد معانی متفاوتی دارند.
1. با استفاده از “will”:
Structure: Subject + will + base form of the verb
Example: She will leave tomorrow.
2. با استفاده از “be going to”:
Structure: Subject + be (am, is, are) + going to + base form of the verb
Example: They are going to watch a movie tonight.
در برخی موارد، استفاده از “will” یا “be going to” می‌تواند تا حدودی بر اساس تصمیم‌گیری زمانی یا مطمئن بودن از وقوع اتفاق در آینده تغییر کند. به عنوان مثال:
وقتی تصمیمی را به طور ناگهانی در لحظه می‌گیریم، معمولاً از “will” استفاده می‌کنیم:
“I’m tired. I will go to bed now.”
وقتی قبلاً تصمیم گرفته‌ایم یا از وقوع چیزی در آینده مطمئن هستیم، از “be going to” استفاده می‌کنیم:
“I’m going to visit my grandmother tomorrow.”
(این تصمیم قبلاً گرفته شده است)
| راه ساخت | استراکچر | مثال |
|---|---|---|
| با استفاده از “will” | Subject + will + base form of the verb |
She will leave tomorrow. |
| با استفاده از “be going to” | Subject + be (am, is, are) + going to + base form of the verb |
They are going to watch a movie tonight. |
در ساخت مضارع التزامی چه زمانی از will استفاده کنیم؟
در زبان انگلیسی، “will” در مضارع التزامی برای نشان دادن اتفاقات یا عمل‌هایی که در آینده رخ خواهد داد، استفاده می‌شود. اما چه زمانی از “will” استفاده کنیم در مقایسه با “be going to”، بستگی به معنایی دارد که می‌خواهیم منتقل کنیم:
تصمیمات لحظه‌ای: وقتی در لحظه تصمیم می‌گیریم چیزی را بکنیم (و این تصمیم قبلاً نگرفته شده نیست)، از “will” استفاده می‌کنیم.
مثال: The phone is ringing. I will answer it.
پیش‌بینی‌ها بدون شواهد ملموس: زمانی که بدون استناد به شواهد یا نشانه‌های ملموس، چیزی را پیش‌بینی می‌کنیم، از “will” استفاده می‌کنیم.
مثال: I think Brazil will win the World Cup.
وعده‌ها: برای دادن وعده‌ها یا تضمین‌ها، می‌توانیم از “will” استفاده کنیم.
مثال: I will help you with your homework tomorrow.
عرضه یا درخواست: برای عرضه کمک یا درخواست کردن چیزی، از “will” استفاده می‌شود.
مثال (عرضه): Will you have some coffee?
مثال (درخواست): Will you help me with this?
اشاره به اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی: زمانی که به اتفاقات یا واقعه‌هایی اشاره می‌کنیم که نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم، از “will” استفاده می‌کنیم.
مثال: No one knows where she will go next.
در حالی که “be going to” غالباً برای نشان دادن تصمیماتی استفاده می‌شود که قبلاً گرفته شده‌اند یا برای پیش‌بینی‌ها با استناد به شواهد و نشانه‌های فعلی، استفاده از “will” در بسیاری از موارد به تصمیم‌گیری لحظه‌ای، وعده‌ها، عرضه‌ها و درخواست‌ها محدود می‌شود.
در ساخت مضارع التزامی چه زمانی از going to استفاده کنیم؟
از “be going to” در مضارع التزامی (Future Simple) برای نشان دادن اتفاقات یا عمل‌هایی که در آینده رخ خواهد داد، استفاده می‌شود. اما معمولاً در موارد خاص‌تری نسبت به “will” از “be going to” استفاده می‌کنیم:
تصمیماتی که قبلاً گرفته شده‌اند: زمانی که تصمیم‌گیری قبلاً انجام شده و اکنون در مورد آن صحبت می‌کنیم، از “be going to” استفاده می‌کنیم.
مثال: I’m going to start exercising regularly from next week.
(تصمیمی که قبلاً گرفته شده است)
پیش‌بینی‌ها با استناد به شواهد یا نشانه‌های ملموس: زمانی که ما بر اساس شواهد یا نشانه‌های حال حاضر چیزی را پیش‌بینی می‌کنیم، از “be going to” استفاده می‌کنیم.
مثال: Look at those dark clouds. It’s going to rain soon.
(پیش‌بینی بر اساس نشانه‌های فعلی)
قصد یا نیت برای انجام کار در آینده: وقتی قصد یا نیت انجام یک کاری در آینده را داریم، از “be going to” استفاده می‌کنیم.
مثال: I’m going to buy a new car next month.
اتفاقاتی که احتمالاً یا قطعاً در آینده رخ خواهند داد: در مواردی که احتمال زیادی دارد یک اتفاق در آینده بیافتد، از “be going to” استفاده می‌کنیم.
مثال: With his skills, he’s going to be a great musician.
در مقایسه با “will”، استفاده از “be going to” غالباً نشان‌دهنده تصمیماتی است که قبلاً گرفته شده‌اند، پیش‌بینی‌هایی بر اساس شواهد و نشانه‌های فعلی، و قصدها و نیت‌هایی برای آینده است.