narrative tenses زمان‌هایی هستند که به ترکیب با هم در داستان‌ها و شرح وقایع گذشته بسیار مفید هستند؛ و به تشخیص ترتیب وقایع و نحوه‌ی رخ دادن آنها کمک می‌کنند. گرامر narrative tenses شامل حال ساده (simple past), گذشته کامل (past perfect) و گذشته کامل استمراری (past perfect continuous) می‌شوند. در زیر به بررسی دقیق تر این گرامر پرداخته شده است. نام دیگر این گرامر، زمان روایتی است.
گرامر narrative tenses:
Narrative tenses در زبان انگلیسی عبارتند از انواع زمان‌هایی که معمولاً در داستان‌نویسی یا گزارش وقایع گذشته استفاده می‌شوند. این زمان‌ها شامل حال ساده (simple past), گذشته کامل (past perfect) و گذشته کامل استمراری (past perfect continuous) می‌شوند. بیایید هر کدام از این زمان‌ها را بررسی کنیم:
گذشته ساده (Simple Past):
این زمان برای بیان افعال یا وقایعی است که در گذشته رخ داده‌اند و اکنون تمام شده‌اند.
کاربرد: بیان وقایعی که در گذشته اتفاق افتاده‌اند.
ساختار: S + V2 (فعل به زمان گذشته)
مثال: She visited her grandmother last weekend.
گذشته استمراری (Past Continuous):
این زمان برای بیان فعل یا وقایعی استفاده می‌شود که در یک زمان خاص در گذشته در حال اتفاق افتادن بوده‌اند.
کاربرد: برای نشان دادن یک فعل در حال اتفاق افتادن در یک زمان معین در گذشته.
ساختار: S + was/were + V-ing
مثال: He was reading a book when the phone rang.
گذشته کامل (Past Perfect):
این زمان برای بیان وقایعی است که قبل از یک واقعه دیگر در گذشته اتفاق افتاده‌اند.
کاربرد: بیان وقایعی که قبل از یک واقعه دیگر در گذشته رخ داده‌اند.
ساختار: S + had + V3 (فعل به شکل سوم یا past participle)
مثال: She had already eaten lunch when I arrived.
گذشته کامل استمراری (Past Perfect Continuous):
این زمان برای بیان دوره زمانی است که قبل از وقوع یک واقعه دیگر در گذشته آغاز شده و ادامه یافته‌است.
کاربرد: نشان دادن یک فعل یا وقوعی که قبل از یک وقوع دیگر در گذشته شروع شده و ادامه پیدا کرده‌است.
ساختار: S + had been + V-ing
مثال: She had been working at the company for several years before she got promoted.
این زمان‌ها به ترکیب با هم در داستان‌ها و شرح وقایع گذشته بسیار مفید هستند، که به تشخیص ترتیب وقایع و نحوه‌ی رخ دادن آنها کمک می‌کنند.
چند مثال مهم با narrative tenses:
در اینجا نمونه‌هایی از narrative tenses همراه با ترجمه‌ی فارسی آنها را آورده شده است:
گذشته ساده (Simple Past):
Yesterday, I walked to the park.
دیروز، من به پارک رفتم
She said she was tired.
او گفت خسته است
They watched a movie last night.
آنها دیشب یک فیلم دیدند
گذشته استمراری (Past Continuous):
While I was walking to the store, it started to rain.
وقتی داشتم به فروشگاه می‌رفتم، باران شروع شد
They were chatting when the teacher entered the classroom.
آنها داشتند گپ می‌زدند وقتی استاد وارد کلاس شد
She was listening to music all afternoon.
او تمام بعدازظهر داشت موسیقی گوش می‌داد
گذشته کامل (Past Perfect):
After she had finished her work, she went to bed.
بعد از اینکه او کارش را تمام کرده بود، به خواب رفت
By the time I arrived, the party had ended.
تا زمانی که من رسیدم، مهمانی تمام شده بود
He didn’t recognize me because we hadn’t met for years.
او من را نشناخت زیرا ما چندین سال ندیده بودیم یکدیگر را
گذشته کامل استمراری (Past Perfect Continuous):
She had been reading for hours before she fell asleep.
او چندین ساعت داشت می‌خواند قبل از اینکه بخوابد
They had been playing football outside, so they were very tired.
آنها بیرون داشتند فوتبال بازی می‌کردند، پس خیلی خسته بودند
I was out of breath because I had been running.
من نفس نفس زدم زیرا داشتم می‌دویدم
این زمان‌ها به ما کمک می‌کنند تا وقوع و ترتیب وقایع گذشته را به خوبی بیان کنیم.
استثناها و نکات مهم در استفاده از narrative tenses:
هنگامی که از narrative tenses استفاده می‌کنیم، چند نکته و استثنا وجود دارد که باید به آنها دقت کرد:
Simple Past:
برای وقایعی که در گذشته در یک زمان معین اتفاق افتاده‌اند استفاده می‌شود، اما زمان دقیق آنها نباید حتماً ذکر شده باشد.
از این زمان برای سریعاً وقوع وقایع را روایت کردن استفاده می‌شود، بدون اینکه نیازی به توضیحات اضافی در مورد آن وقوع باشد.
Past Continuous:
برخی از فعل‌ها به طور طبیعی استمراری نیستند و معمولاً با این زمان استفاده نمی‌شوند، مانند فعل‌های “believe”, “know”, یا “want”.
این زمان می‌تواند برای نشان دادن وقوع دو واقعه به صورت همزمان در گذشته استفاده شود.
Past Perfect:
فقط زمانی از این زمان استفاده می‌شود که می‌خواهیم نشان دهیم یک واقعه قبل از واقعهٔ دیگری (که همچنین در گذشته است) رخ داده است.
اگر ترتیب وقوع واضح است یا از کلماتی مانند “before” یا “after” استفاده شده است، ممکن است نیازی به استفاده از Past Perfect نباشد.
Past Perfect Continuous:
این زمان معمولاً برای نشان دادن چقدر طول کشیده که یک فعالیت یا وضعیت در گذشته ادامه یابد، استفاده می‌شود.
مانند Past Continuous، برخی از فعل‌ها به طور طبیعی استمراری نیستند و معمولاً با این زمان استفاده نمی‌شوند.
استثناها و نکات مهم:
هنگامی که دو وقوع در گذشته روی داده و ترتیب آنها واضح است، ممکن است نیازی به استفاده از Past Perfect نباشد. به عنوان مثال: “I went to school and then I met John.” در اینجا، استفاده از Past Perfect برای “met” لازم نیست.
در برخی موارد، هم “was/were” و هم “had been” قابل قبول است:
“When I arrived, she was crying.” = “When I arrived, she had been crying.”
در برخی از زبان‌ها، یک زمان خاص برای نشان دادن وقوع‌های گذشته وجود ندارد، اما در انگلیسی، تفاوت بین Simple Past و Present Perfect بسیار مهم است.